Maiden has no boundaries<Ποτέ δεν έχεις δεύτερη ευκαιρία να δημιουργήσεις την πρώτη εντύπωση>, λέει το ρητό και αυτό που παίρνουμε ως πρώτη εντύπωση από το ‘‘The Final Frontier’’ είναι μάλλον αποκαρδιωτικό, αφού το ομότιτλο κομμάτι που ανοίγει το δίσκο –μετά από μια εντυπωσιακή εισαγωγή- αποτελεί μία από τις μετριότερες και πλέον ουδέτερες στιγμές στην πορεία των Maiden. Ακόμα κ το “El Dorado” που ακολουθεί, με τον χαρακτηριστικό καλπασμό του και το μεγάλο refrain μπορεί να συγκεντρώνει όλα τα τυπικά χαρακτηριστικά του ύφους τους αλλά σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίνεται των προσδοκιών μας. Να όμως τα “Mother of Mercy” και “Coming Home” με την υποβλητική τους ατμόσφαιρα και έναν καταπληκτικό Dickinson, έρχονται για να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους! Μιλάμε για τραγούδια που θα λατρευτούν και που ο κόσμος θα τα τραγουδήσει μέχρι τελικής πτώσεως, όπως και το “The Alchemist” που με τα γκάζια και τις μελωδίες του, θα θυμίσει κάτι από παλιούς Maiden. Από εδώ και πέρα, έχουμε μια πεντάδα επικών/prog/μεγαλόπνοων (Μaiden τελευταίας κοπής) συνθέσεων, απ’ο τα οποία τα “Isle of Avalon”, “The Talisman” και “When the Wild Wind Blows” θα γράψουν ιστορία ενώ τα “Starblind” και “The Man Who Would be King” ακολουθούν το πρώτο από απόσταση αναπνοής και το δεύτερο από λίγο πιο πίσω. Κάθε φορά που το ακούω τον δίσκο μου αποκαλύπτεται όλο και περισσότερο. Το “The Final Frontier” απαιτεί σεβασμό και σοβαρότητα και αν του τα δώσεις, θα σε ανταμείψει με ό,τι ακριβώς χρειάζεσαι από τους Iron Maiden σήμερα. Up the Irons.
Aπό το περιοδικό Metal & Heavy Metal Hammer
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου